Annelerle Söyleşi - Henüz 4 aydır anneyim..

      Çocukluk arkadaşım sevgili Çiler'le ortaokuldan sonra birbirimizi kaybetmiştik. Yıllarca aynı şehirde hatta aynı ilçede birbirine çakışan sokaklardan geçip gitmişiz.. Teknoloji sayesinde birbirimize kavuşmuşken bu sefer Gönen'e taşınmamla yine ayrı düşmüştük.
Evliğini, bebeğini yine görememiştim. Şimdi annelik hikayesini anlatırken gözyaşlarıyla okuduğum satırları sizinle paylaşmak istedim..
Sevgiyle...

''Bugün anneliğimin dördüncü ayındayım. Dört ay önce 32 yaşında bir çocuktum. Her şeyden çok sevdiğim annemin çocuğu… Şimdiyse tarifi güç bir sevginin ortağıyım.

 Anne olacağımı öğrendiğimde çok ağlamıştım. Zira annelik, doğum vs. beni hep ağlatmıştır.


Bu sefer o olgunun başrolünde ben vardım. Elimde test sonucu, salonda inanmaz gözlerle bana bakan eşime ağlayarak gittiğim gün dün gibi. Bana “Niye ağlıyorsun?” demişti. Nasıl anlatsaydım ki o kadar çok duygunun bir araya gelmesiyle oluşan seli. Şaşkınlık, korku, mutluluk, endişe… Nil kızımız bize sürpriz yapmıştı; biz daha evliliğimizin ikinci ayındaydık. Eşim “Onu daha uzun süre görebileceğiz, düşünsene!” dedi ve mutlu masal başladı.


O saniyelerden sonra hayat başkalaştı. Bizden gayrı bir canlıyı düşler ve düşünür olduk.


Hayatımızı ona göre planlamaya koyulduk. İlk önce haberi, çocukluğumun suç ortağı, zaman zaman sır ortağı, sıkkın günlerimin dert ortağı ablama verdim. Bu kez mutluluğuma ortak oluyordu. Sonra anneme “Artık seni daha iyi anlayacağım anneanne!” dedim. Telefonda sesi bir çocuk kadar mutlu geliyordu. Sonra haber yayıldı, yayıldı ve tavsiyeler yağmaya başladı. Tecrübeli anneleri çok dinledim, her aklıma takılan konuda internete başvurdum. Hamilelikte bebek gelişimi, hamilelik yogası, beslenme, doğum, doğum sonrası beslenme, bebeğin ihtiyaçları, bebek bakımı, emzirme, uyutma… Bu liste “bebek nasıl yıkanır”a kadar gitti. Hatta bebek nasıl yıkanır videosunu izlememizi annem protesto edip izlemedi. O biliyormuş, üç çocuk yetiştirmiş

Sağlıklı beslenmeler, yürüyüşler, eksi ikiden sekizinci kattaki daireme merdivenle çıkmalara varan normal doğum hazırlıkları… Ve son ana kadar çalıştım, bu beni dinç tutuyordu. Neyse ki çabalar
sonuç verdi. Pikniğe gitme planları yaptığımız bir Pazar sabahına sancılarla merhaba dedik. Gece
boyu sancı hissedip kimseyi uyandırmadan kızımla birlikte geçirdiğimiz saatler sonunda “Hastaneye mi gitsek doktorumu mu arasak acaba?” dedim. Sakinliğim annem ve ablamı harekete geçiremedi. Sancılar artmaya başlayınca ablam doktoru aradı, eşim gülerek giyinmeye başladı, parfümünü bile sıktı. Kızına hazırlık yapıyordu. Hastaneye gittik. Hala emin değildim, doğuracak mıydım yoksa yalancı sancı dedikleri şey miydi? Nihayet hemşire muayene etti ve “Doğum başlamış, bebek geliyor” dedi.


İşte ilk kez o anda heyecanlandım, erkenci kızım yine acele etmiş bir hafta daha bekleyememişti.


Başarılı bir normal doğum oldu. Kızım doğduğu anda ne yalan söyleyeyim, önce acıların son bulduğuna sevindim. Sonra doktorum küçücük, bembeyaz, ufacık boncuk gözlerini açmaya çalışarak ağlayan Nil’i gösterdi bana. “Aynı Tuna” dedim içimden ve o anda ilk kez bir hemcinsime âşık oluverdim.
 
Sonrası sanıyorum tüm annelerle aynı. Çok zor. Çok yorucu. Çok güzel!''